شواهد نشان داده است که استفاده از سلول‌های‌ بنیادی می‌تواند رویکردی امیدوار کننده را برای مشکلات اتوایمنی مربوط به دیابت نوع یک ارائه کنند.
 
به گزارش مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، دیابت نوع یک در گذشته دیابت وابسته به انسولین نامیده می‌شد و هر سنی را در بر می‌گیرد، اما در کودکان و جوانان شایع‌تر است. بدن افراد مبتلا به دیابت نوع یک قادر به تولید انسولین کافی نیست. این نوع دربرگیرنده پنج تا ۱۰ درصد از انواع دیابت است.
در این نوع از دیابت تخریب سلولی سلول‌های بتا در پانکراس اتفاق می‌افتد. در دیابت نوع یک، پانکراس هیچ انسولینی ترشح نمی‌کند، انسولین هورمونی است که بدن را قادر می‌سازد تا گلوکز موجود در غذا را به انرژی تبدیل کند.
شواهد نشان داده است که استفاده از سلول‌های بنیادی چند توان مشتق از خون بند ناف انسانی (CB-SCs) می‌تواند با تغییر سلول‌های Tتنظیمی(Tregs) و کلون‌های سلول‌های T خاص سلول‌های بتای جزایر پانکراسی انسانی، پاسخ‌های خودایمنی را کنترل کنند و بدین ترتیب رویکردی امیدوار کننده‌ای را برای مشکلات اتوایمنی مربوط به دیابت نوع یک ارائه کنند.
در رویکردی جدید محققین خون بیماران را از طریق یک سیستم بسته به جریان انداخته و لنفوسیت‌های آن  را از سایر اجزای خونی جداسازی کردند و برای بازه زمانی کوتاه‌مدت آن‌ها را با سلول‌های بنیادی مشتق از خون بند ناف هم کشت کردند و آن‌ها را مجدداً به جریان خون بیمار برگرداندند.
نتایج نشان داد که این رویکرد منجر به افزایش سطح C-پپتید، کاهش میزان HbA1C و کاهش نیاز بیماران به تزریق انسولین شد. این رویکرد درمانی بی‌خطر بوده و در افراد مبتلا به اشکال متوسط تا شدید دیابت نوع یک، یک بار استفاده از این رویکرد می‌تواند منجر به بهبودی دراز مدت کنترل متابولیکی شود. این نوع سلول درمانی می‌تواند اتوایمنی را معکوس کند و منجر به بازسازی سلول‌های بتای پانکراسی شود.
در همین راستا ستاد توسعه علوم و فناوری‌های سلول‌های بنیادی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، به‌منظور رشد هرچه بیشتر سلول‌های بنیادی و پزشکی بازساختی در ایران فعالیت دارد.
پایان پیام/۲۹