ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی اﻣﺮوزی آن، در دﻫﻪ 1930 در کشورهای صنعتی پدید آمد. تا دهه 1970، پسماند به عنوان دورریز ﻧﮕﺎه ﻣﯽﺷﺪ. دراﯾﻦ ﺷﯿﻮهﻫﺎ ﻣﻌﺎﯾﺐ ﻣﺘﻌﺪد ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ، ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺘﯽ، اﻗﺘﺼﺎدی و زﯾﺒﺎﯾﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎﯾﻪ ﺗﺤﻮﻻت فناورانه و اﻓﺰاﯾﺶ آﮔﺎﻫﯽﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ، ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ در ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎی دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺖ.

در اﯾﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ و ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﯿﺎﺳﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی آن، ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ مانند ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﯾﯽ در ﻣﺼﺮف ﻣﻮاد و اﻧﺮژی و ﺑﺎزﯾﺎﻓﺖ آﻧﻬﺎ از ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪی ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﭘﺮدازش و ﺑﺎزﯾﺎﻓﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﮐﻠﯿﺪیﺗﺮی در ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.

در دﻫﻪ 80 و 90 ﻣﯿﻼدی، ﻣﺴاله «ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﯾﺪار» ﻣﻄﺮح ﺷﺪ و ﺻﺎﺣﺐﻧﻈﺮان ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻟﺤﺎظ ﮐﺮدن ﺳﻪ ﺟﻨﺒﻪ اﻗﺘﺼﺎدی، ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺘﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻧﻤﯽﺗﻮان اﻣﯿﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺤﺪود ﮐﺮه‌ زﻣﯿﻦ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮی ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻧﺴﻞﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺷﺮوع ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ در اﯾﺮان را ﻣﯽﺗﻮان ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺗأﺳﯿﺲ اوﻟﯿﻦ ﺷﻬﺮداری در ﮐﺸﻮر در ﺳﺎل 1290 داﻧﺴﺖ. ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن زﻣﺎن در اﯾﺮان ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻘﺎط دﻧﯿﺎ، ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎده‌ای «زاﺋﺪ» ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻻزم ﺑﻮد از ﻣﺤﯿﻂ زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎنﻫﺎ دور ﺷﻮد.

از اواﯾﻞ دﻫﻪ 1360 ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﺮداریﻫﺎ در ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺑﺮای ﮔﺴﺘﺮش و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺷﻬﺮی آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ، ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از ﺗﺤﻮل در ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ در اﯾﺮان ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪ. ﭘﺲ از آن و ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻼشﻫﺎیﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮای ارﺗﻘﺎی ﺷﯿﻮهﻫﺎی ﻣﺪﯾﺮﯾﺘﯽ و ﺗﺸﮑﯿﻼﺗﯽ و ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﯽ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖﻫﺎی ﻣﺸﻬﻮدی در ﻫﻤﻪ زﻣﯿﻨﻪﻫﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎی ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ درﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ دﻧﯿﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ وﺟﻮد دارد.

از ﻟﺤﺎظ ﺗﺎرﯾﺨﯽ، ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﺿﺮورتﻫﺎ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ، ﺳﻼﻣﺖ و اﯾﻤﻨﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﻄﺮ را ﺑﺮای ﺳﻼﻣﺖ اﻧﺴﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، اﻣﺎ ﺟﻮاﻣﻊ اﻣﺮوزی ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮی را ﻣﻄﺮح کردند، ﭘﺎﯾﺪاری زﯾﺴﺖ ﻣﺤﯿﻄﯽ (ﭼﺮﺧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻮاد ﺑﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ) از ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺎزﯾﺎﻓﺖ و اﺳﺘﻔﺎده ﻣﺠﺪد آن و ﺑﺎزده اﻗﺘﺼﺎدی جزو مهم ترین آن اﺳﺖ.

این کار با دو هدف مهم ﺣﻔﻆ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻃﺒﯿﻌﯽ زﻣﯿﻦ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از آﻟﻮدﮔﯽ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ صورت می‌گیرد. آﻟﻮدﮔﯽ ﺣﺘﯽ در ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﮐﻢ آن ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻐﯿﯿﺮ در وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ (اﺗﻤﺴﻔﺮ، آب و ﺧﺎک و …) می‌شود و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺣﺘﻢ ﺑﺎ ورود ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺸﺖ ﺷﯿﺮاﺑﻪ از ﻣﺤﻞﻫﺎی دﻓﻦ ﺑﻪ ﺳﻔﺮهﻫﺎی آب زﯾﺮزﻣﯿﻨﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮارد) ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ ﺑﻪ وﯾﮋه ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺷﻬﺮی دﭼﺎر آﺳﯿﺐ ﺟﺪی ﻣﯽﺷﻮد؛ ﻟﺬا ﻧﯿﺎز ﻓﻮری ﺑﻪ ﯾﮏ اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﺟﺎﻣﻊ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮای ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺸﺎر وارد ﺑﺮ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ، ﺑﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪای ﻣﻘﺮون ﺑﻪ ﺻﺮﻓﻪ وﺟﻮد دارد.

اﺗﺨﺎذ روﯾﮑﺮد ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ و ﺟﺎﻣﻊ ﮐﺎﻫﺶ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪی و ﯾﺎ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻪ روﺷﯽ ﭘﺎﯾﺪار، دوست‌دار ﻣﺤﯿﻂ‌زﯾﺴت و اﻗﺘﺼﺎدی ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺟﻬﺎن ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﻣﺤﯿﻂﻫﺎی ﺷﻬﺮی ﻧﯿﺰ از ﺿﺮورتﻫﺎی ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ است.

*رییس کارگروه بیوتکنولوژی محیط‌زیست ستاد توسعه زیست‌فناوری معاونت علمی و فناوری

منبع: isti.ir

پایان پیام/23