اگر تا دیروز مسئله انتقال جمعیت به کنار دریا یک انتخاب بود، امروز یک اجبار است و در حال حاضر مسئولین کشور از انتقال و اسکان 5-8 میلیون نفر جمعیت در سواحل جنوب صحبت می‌کنند.
 
به گزارش مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری؛  امروزه ایران در شرایطی است که هر هفته و هرماه اخبار متعددی در مورد خشک‌سالی و درگیری بر سر منابع آبی در کشور شنیده می‌شود. شاید اگر روزی سیاستمداران کشور نسبت به هشدارها و مسئله خشک‌سالی بی‌تفاوت بودند و یک نگاه فانتزی به این مسئله داشتند، امروز دیگر با معضلات امنیتی ناشی از کم‌آبی و اعتراضات مواجه هستند. اگر تا دیروز مسئله انتقال جمعیت به کنار دریا یک انتخاب بود، امروز یک اجبار است و الآن مسئولین کشور از انتقال و اسکان 5-8 میلیون نفر جمعیت در سواحل جنوب صحبت می‌کنند.
محمد مونسان عضو هیئت‌علمی دانشگاه صنعتی مالک اشتر بابیان اینکه حالا سؤال مهم این است که اشتغال جمعیت سوق داده‌شده به نواحی ساحلی چگونه باید تأمین شود گفت: بدیهی است که تنها گزینه معقول برای ایجاد اشتغال جدید در این مناطق، فقط صنایع دریایی است. بدیهی است که از صنایعی مانند خودروسازی نمی‌توانیم این توقع را داشته باشیم که کارخانجات خود را در شهرهای جنوبی و دور از مرکز ایران احداث کنند. همچنین استقرار صنایع مرتبط با تولید قطعات و تجهیزات الکترونیکی و الکتریکی هم به دلیل رطوبت شدید هوا در این مناطق امکان‌ناپذیر است. صنایع عظیمی مانند صنایع فولاد هم به دلایل سیاسی و بهانه‌های امنیتی به مجاورت دریا منتقل نمی‌شوند.
این کارشناس دریایی بیان کرد: از بین معدود شاخه‌های صنعتی قابل‌استقرار در جنوب کشور، صنایع دریایی بهترین گزینه است. در بین شاخه‌های مختلف صنایع دریایی، صنعت کشتی‌سازی دو ویژگی مهم دارد: نخست اشتغال‌زایی بسیار بالایی دارد و دیگری تاکنون از ظرفیت‌های آن استفاده‌نشده و جای توسعه بسیاری دارد (برخلاف برخی دیگر از شاخه‌های صنایع دریایی مانند فراساحل که تقریباً به ظرفیت کامل خود رسیده و کارخانجات فعال متعددی در کشور وجود دارند و بعید است که کشش لازم برای احداث کارخانجات جدید تولید سکو و جکت و ایجاد اشتغال جدید را داشته باشند.
وی افزود: از طرف دیگر نیاز ایران به ساخت کشتی یک نیاز لوکس و دکوری نیست بلکه ایران با داشتن دو ناوگان کشتیرانی بزرگ (تجاری و نفت‌کش) می‌تواند صرفاً با تأمین نیاز ناوگان کشتیرانی خود، تبدیل به یک کشتی‌ساز بزرگ شود. این موضوع ضرورت کشتی‌ساز شدن یا نشدن هم دقیقاً مانند مسئله خشک‌سالی است که مدیران کشور ابتدا نسبت به آن بی‌تفاوت هستند و درنهایت مجبور هستند به‌طور سراسیمه هجوم بیاورند به سمت صنعت کشتی‌سازی. دیر یا زود این اتفاق قطعاً خواهد افتاد و ما در ایران به این فرصت سوزی مدیران عادت داریم.
این استاد دانشگاه با اشاره به کشور فیلیپین به‌عنوان یک الگوی مناسب برای ایران ابراز کرد و گفت: اولین سیاست دولت فیلیپین، طعمه قرار دادن ناوگان کشتیرانی خود برای کشورهای دیگر بود تا آن کشورها جذب‌شده و کارخانجات کشتی‌سازی را درون خود کشور فیلیپین احداث کنند.
مونسان بیان کرد: حال آیا ما از داشتن بزرگ‌ترین ناوگان نفت‌کش دنیا با 42 فروند سوپر تانکر و از بیست و یکمین ناوگان تجاری دنیا با 170 کشتی اقیانوس‌پیما آن استفاده را کرده‌ایم؟ مسلماً خیر! ما به‌جای استفاده از این موضوع، سالیان سال سفارش ساخت کشتی‌های خود را همانند گوشت قربانی میان کشورهای پراکنده اروپایی و آسیایی بدون داشتن هیچ‌گونه استراتژی خاصی توزیع کرده‌ایم.
وی ادامه داد: حال اگر مجموع کشتی‌های ناوگان کشتیرانی ایران را در نظر بگیریم می‌بینیم که ما هم‌اکنون حدود 220 کشتی در اختیارداریم و اگر طول عمر هر کشتی را 20 سال در نظر بگیریم، خواهیم دید که تنها برای حفظ (و نه توسعه) همین ناوگان ما باید سالیانه 11 فروند کشتی اقیانوس‌پیما بسازیم و این قابلیت فوق‌العاده‌ای است که کشور فیلیپین هرگز آن را دارا نبوده است.
این استاد دانشگاه بابیان اینکه از دیدگاه دیگر، ما چند هزار فروند کشتی کوچک در کشور داریم که این‌ها باید به‌طور مستمر نوسازی و جایگزین شوند گفت: ساخت همین تعداد ناوگان به‌طور سالیانه، می‌تواند کل شهرهای جنوبی کشور را به مراکز صنعتی تبدیل کند و بیش از 50 هزار شغل مستقیم و 200 هزار شغل غیرمستقیم ایجاد کند.
مونسان بابیان اینکه پیشنهاد اصلی هم که برای این موضوع وجود دارد که ما می‌توانیم با تکیه‌بر آن امیدوار باشیم تا روزی صنعت کشتی‌سازی در ایران پا بگیرد، دقیقاً همان راهی است که کشور فیلیپین آن را طی کرده است ابراز کرد: یعنی ساخت کشتی در ایران توسط شریک خارجی با تضمین سفارش‌ها ساخت سالیانه. که ما به‌وسیله ناوگان کشتیرانی که در اختیارداریم، به‌راحتی می‌توانیم این موضوع را برای شرکای خارجی خود تضمین کنیم و این موضوع را می‌توانیم با اجاره بلندمدت برخی از کارخانجات خود به شرکای خارجی با امتیاز تضمین سفارش ساخت عملی کنیم، که نتیجه این موضوع علاوه بر ایجاد اشتغال فوق‌العاده برای مهندسین و کارگران ایرانی، توانمند شدن تدریجی ایران در شکل‌گیری زنجیره تأمین تجهیزات نیز است.
پایان پیام/32