احتراق انی یکی از روش‌هایی است که می‌توان با این روش و به کمک تجهیزات تجزیه و اندازه‌گیری ذرات برای شناسایی و اندازه‌گیری مواد و عناصر یک ترکیب خاص مورد استفاده قرار بگیرد.

به گزارش مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، کروماتوگرافی، یکی از روش‌های تحلیل و بررسی ذرات است. یکی از روش‌های کروماتوگرافی است که برای بررسی و جداسازی مواد فرار بدون تجزیه شدن آن‌ها، بکار می‌رود. در کروماتوگرافی گازی، فاز گازی یک گاز بی اثر (برای مثال هلیوم، نیتروژن، آرگون و دی اکسید کربن) است و به فاز متحرک گاز حامل نیز می گویند.
 فاز ساکن یک جسم جامد جاذب یا لایه نازکی از یک مایع غیر فرار است که به دیواره داخلی ستون یا به صورت پوششی روی سطح گلوله های شیشه ای یا فلزی قرار داده شده است. در صورتی که فاز ساکن جسم جامد جاذب باشد اصطلاحا کروماتوگرافی گازی گویند و اگر فاز ساکن مایع غیر فرار باشد آن را کروماتوگرافی گاز مایع می‌ گویند.
برای اندازه‌گیری مقدار نیتروژن، هیدروژن و کربن بر اساس روش احتراق گازهای حاصل از احتراق نمونه مورد نظر توسط کروماتوگرافی گازی مورد بررسی قرار گرفته و مقادیرH2O ,N2 ,CO2 بدست می‌آید. در نهایت از روی این مقادیر، می‌توان عناصر نیتروژن، هیدروژن و کربن را اندازه‌گیری کرد. برای اکسایش کامل نمونه، از گاز اکسیژن و به‌عنوان فاز متحرک از گاز هلیوم با خلوص بالا استفاده می‌شود.
احتراق آنی نمونه با استفاده از کاتالیست‌های خاص بهبود می‌یابد. این عوامل همانند اکسید کروم فاقد جذب سطحی و مقاوم حرارتی بوده و دانه‌ای با سطح فعال بالا است. مس عمل‌آوری شده با نقره به‌منظور عامل کاهنده استفاده می‌شود. ترکیبات گازی ناخواسته با استفاده از CO3O4 حاوی نقره حذف می‌شوند.
فرآیند آنالیز با استفاده از پتانسیومتر کنترل می‌شود. احتراق کامل و پاسخ خطی آشکارساز در محدوده 0.1 تا 3 میلی‌گرم از نمونه حاصل می‌شود. به غیر از توزین نمونه و محاسبه نتایج از روی انتگرال تمام مراحل کار به‌صورت اتوماتیک کنترل و انجام می‌شود.
ترکیبات آلی اغلب از عناصر کربن، هیدروژن، نیتروژن و اکسیژن ساخته شده است برای تعیین فرمول مولکولی ترکیبات ناشناخته و سنتزی، یا به‌منظور کنترل کیفیت محصولات در خط تولید، نیاز به یک روش سریع، تکرارپذیر و آسان برای تعیین همزمان درصد عناصر تشکیل‌دهنده است. پرکاربردترین روش‌ها در این زمینه، پیرولیز سریع نمونه و بررسی گازهای حاصل از احتراق نمونه بوده و وجه مشترک در این روش‌ها، اندازه‌گیری عناصر برپایه گازهای حاصل از احتراق نمونه است. (کربن براساس میزان CO2، هیدروژن باH2O، نیتروژن با NOX و سولفور با SO2 تشکیل شده محاسبه می‌شود).
احتراق آنی نمونه و تزریق مخلوط همگن گازهای حاصل از احتراق و فاز متحرک در کنار قدرت اکسید کنندگی دستگاه موانع موجود بر سر راه تلفیق دو روش است.
همچنین سختی جداسازی تک مرحله‌ای مخلوط گازهای احتراق  و همچنین جذب سطحی محسوس که باعث تداخل در جداسازی می‌شود جزو دیگر معایب این روش هستند.
پایان پیام/24