ابررساناها بدون اتلاف انرژی جریان الکتریکی را هدایت می‌کنند. ابررسانایی به الکترون‌هایی که بر خلاف مواد عادی همدیگر را دفع نکنند، بستگی دارد که پیوندهای ضعیفی را تشکیل می‌دهند که با مقاومت صفر می‌توانند جریان پیدا کنند. زمانی که یک عامل نظیر تکان‌خوردن اتم‌ها باعث از بین‌رفتن این پیوندها شود، ابررسانایی ناپدید می‌شود. این بدین معنی است که ابررسانایی معمولا در دماهای بالا و در حضور میدان‌های مغناطیسی شدید از بین می‌رود.
در حال حاضر دانشمندان دریافته‌اند که مولیبدنیم سولفید، که یک روان‌کننده خشک رایج می‌باشد، حتی در حضور میدان‌های مغناطیسی خارجی به قدرت 37.5 تسلا نیز ابررسانا باقی می‌ماند. برای مقایسه، قدرت آهنرباهای دستگاه‌های پزشکی ام‌آرآی( MRI) به قدرت 3 تسلا می‌رسد. پژوهشگران توانستند با استفاده از ترانزیستورهای مولیبدنیوم سولفید که تا دمای 12 کلوین یا کمتر سرد شده بود، آزمایش انجام دهند. ابررسانایی می‌تواند به کمک استفاده از میدان‌های الکتریکی در ورقه‌های نازکی از مولیبدنیوم سولفید القاء شود. محققان به این نکته پی بردند که زمانی که مولیبدنیوم سولفید ابررسانا می‌شود، ساختار الکترونیکی آن یک میدان مغناطیسی تولید می‌کند که دارای قدرت تقریبی 100 تسلا می‌باشد. این میدان داخلی می‌تواند جفت‌های الکترونی ابررساناها را در مقابل میدان‌های مغناطیسی خارجی ضعیف‌تر محافظت کند. جاستین یه ، مولف این مطالعه و فیزیکدان دانشگاه گرونینگن( Groningen) هلند در مورد این میدان‌های مغناطیسی این‌گونه توضیح می‌دهد:« ما به یک حالت ابررسانائی دست یافته‌ایم که در مقابل میدان‌های مغناطیسی به شدت مقاوم است.»
ابررسانایی برای حسگرهای مغناطیسی فوق‌حساس که به اسم ادوات تداخل کوانتومی ابررسانا شناخته می‌شوند و در کاربردهایی نظیر تحلیل فعالیت مغز، تصویربرداری پزشکی و اکتشاف نفت استفاده می‌شوند، مسئله بسیار کلیدی می‌باشد. این یافته‌ها ممکن است روزی منجر به ادوات تداخل کوانتومی ابررسانایی شود که بتواند در میدان‌های مغناطیسی قوی‌تر نیز استفاده شود. هم‌چنین کاربرد دیگر ابررساناهای مقاوم در برابر مغناطیس می‌تواند محاسبات کوانتومی باشد.