در دنیایی که نوآوری، هر لحظه در حال تغییر قواعد بازی است، طرح تحول دیجیتال، بینش‌های وسیعی از اثرات فناوری بر جامعه و کسب‌وکارها ارائه می‌دهد.

در چند سال گذشته، مجموعه‌ای از ایده‌های جدید هیجان‌انگیز به بازار معرفی شده‌اند که درحال‌حاضر تقریبا عادی محسوب می‌شوند و محصولات و خدمات را به سرعت جایگزین یا حذف می‌کنند. امروزه در خیابان‌ها می‌توان خودروهای خودران را دید که توسط غول‌های فناوری در حال آزمایش هستند یا پهپادهایی را در آسمان مشاهده کرد که محصولات آمازون را به دست مشتری می‌رسانند.

فیس‌بوک و گوگل، پلتفرم‌های منابع بازی را برای سرعت بخشیدن به تحقیقات در زمینه یادگیری ماشینی توسعه داده‌اند و این باعث شده است تا رادیولوژیست‌ها بتوانند با کمک یادگیری عمیق، فرایند شناسایی اولیه پارکینگسون را بهبود بخشند.

موج بعدی فناوری که در حال فراگیر شدن است را باید واقعیت مجازی و افزوده دانست طوری که هولولنز مایکروسافت همواره در حال به‌هم زدن قواعد بازی است. فناوری‌های پایه‌ای مانند هوش مصنوعی، تجزیه و تحلیل اطلاعات، پردازش ابری و اینترنت اشیاء به‌صورت نمایی در حال رشد هستند. این امر گواه بر این است که نوآوری دیجیتال اکنون در حال تحول مدل‌های کسب و کار و عملیاتی است و تاثیرات عمیقی بر جامعه گذاشته است.

برای به حداکثر رساندن فرصت‌های مربوط به نوآوری دیجیتال، مجمع جهانی اقتصاد، طرح تحول دیجیتال را راه‌اندازی کرد. این طرح، دیجیتالی شدن را در 12 صنعت و در 5 موضوع بین صنعتی ارزیابی کرده است. برای شناسایی فرصت‌های دیجیتالی در صنایع و جوامع و معرفی مضامین دیجیتالی هر صنعت در این طرح، بیش از 400 مدیر و متخصص صنعتی درگیر شده‌اند.

هدف این طرح، توسعه یک چارچوب ارزش ذاتی است تا با مدارک و اسناد بتواند به زبانی مشترک میان اعضای زیست‌بوم‌های مختلف و همکاری آنها برای دست‌یابی به نهایت ارزش دیجیتالی شدن در صنعت و جامعه، برسد.

در قلب این چارچوب مفهومی جدید، بررسی ارزش دیجیتال برای جامعه بسیار مهم و اثرگذار است. در این بخش سعی شده است تا با معرفی معیاری مفید، بتوان تاثیر اجتماعی سرمایه‌گذاری‌های دیجیتال را اندازه‌گیری و مقدار آن را بهینه‌سازی کرد.

پیش‌بینی شده است که تا سال 2025، دیجیتالی‌شدن بتواند 100 تریلیون دلار ارزش برای جامعه و صنایع ایجاد کند اما موانعی هم برای تحقق این میزان ارزش وجود دارد. به عنوان مثال می‌توان به مواردی هم‌چون چارچوب‌های نظارتی نامناسب، شکاف‌های زیرساختی، عدم‌اعتماد عمومی به فناوری و . . . را به عنوان این موانع ذکر کرد.

حال اگر ذینفعان مختلف به درستی هدایت شده و تشویق شوند و با هم همکاری کنند، می‌توان به تمامی ارزش بالقوه دست پیدا کرد.

*عضو هیات علمی دانشگاه تهران

منبع: isti.ir

#