رویای سفر به فضا و تجربه معلق بودن در این فضای لایتناهی کاری کرد که انسان در سال ۱۹۶۹برای نخستین بار پا بر ماه بگذارد و این آرزوی دیرینه خود را به واقعیت بدل کند. هرچند که طی این سالها، اما و اگرهای زیادی در خصوص صحت و سقم این اتفاق هیجان انگیز منتشر شد؛ اما اتفاق بزرگی رخ داد.

به گزارش مرکز ارتباطات و اطلاع رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، پا گذاشتن انسان بر روی ماه آرزو یا رویایی است که این روزها توسط شرکت های مختلفی در دنیا تبلیغ می شود و وعده سفر انسان به ماه به یک ابزار رقابتی برای شرکت های بزرگ فعال فضایی در دنیا تبدیل شده است.

در این میان، مفاهیم و اصطلاحات جدیدی نیز به وجود آمده است که حاصل پیشر فت های فضایی در دنیا است. یکی از این مفاهیمی که حداقل یک بار آن را شنیده ایم، ایستگاه فضایی بین المللی است که بارها تصاویر آن را هم در رسانه ها دیده ایم. اما این ایستگاه فضایی بین المللی چه می کند و برای چه ایجاد شده است؟

در واقع ایستگاه فضایی بین‌الملل، یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده است. این ایستگاه فضایی در مدار نزدیک زمین و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین حرکت می کند. سرعت آن در مدار برابر ۲۷ هزار و 700 کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی بیش از ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند. ايستگاه از هشت بخش بزرگ استوانه اي شکل به نام مدول (madule) تشكيل شده است. هر مدول به طور جداگانه روی زمين درست شده و به كار انداخته شده است و فضانوردان اين بخش ها را در فضا به هم متصل مي كنند.

این ایستگاه، محصول همکاری مشترک ناسا، سازمان های فضایی روسیه، اروپا، ژاپن و کانادا است. ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلا توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.

افزایش سرعت تحقیقات به کمک ایستگاه بین‌المللی فضایی

نخستین بخش ايستگاه فضایی در سال 1998 راه اندازي شد و اولين كاركنان تمام وقت آن يك فضانورد آمريكايي و دو فضانورد روسي بودند که در سال 2000 در ايستگاه ساكن شدند. ايستگاه فضايي بين المللي در فاصله حدود 250 مايلي يا 400 كيلومتري از زمین به دور آن  مي چرخد. مدار آن از 52 درجه عرض شمالي تا 52 درجه عرض جنوبي گسترده شده است.

كاركنان و دانشمندان از روي زمین با استفاده از علائم راديويي و تجهيزات آزمايشگاهي ايستگاه را اداره مي كنند. بعضي از اين تجهيزات اثرات شرايط فضا را اندازه گيري مي كنند. مثل تأثير شرايط بي وزني بر نمونه هاي زيستي كه شامل خود كاركنان نيز مي شود. تجهيزات ديگر مواد مختلفي را توليد مي كنند كه شامل بلورهاي پروتئين براي تحقيقات پزشكي مي شود.

فايده اصلي وجود يك ايستگاه فضايي اين است كه لازم است تجهيزات فقط براي يك بار به فضا برده شوند نه اين كه دايم به زمين آورده و دوباره به فضا برده شوند. همچنين ايستگاه مي تواند به طور دايمي به وسيله فضانوردان مورد استفاده قرار بگيرد. دانشمندان از روي زمين مي توانند نتايج تجربي را تجزيه و تحليل كنند و تحقيقات بعدي را خيلي سريع تر از قبل تغيير دهند. ايستگاه براي استفاده در 15 سال طراحي شده است. ولي اگر بخش هاي صدمه ديده تعمير و يا جايگزين شود براي دهه ها مي تواند دوام بياورد.

رسیدن به فضا در 8 دقیقه

برای رسیدن به ایستگاه فضایی باید با سرعت 65 مایل بر ساعت یا 97 کیلومتر بر ساعت به سمت آسمان برانیم، سه ساعت بعد به ایستگاه فضایی می رسیم؛ اما اگر سوار بر فضاپیما شویم و به سمت ماه برویم، هشت دقیقه بعد وارد ایستگاه فضایی خواهیم شد. یعنی مسیری کوتاه تر از میدان ونک تا میدان تجریش در روزهای تعطیل.

برای فضانوردانی که از زمین با فضاپیما راهی فضا می شوند فقط هشت دقیقه طول می کشد تا به فضا برسند، اما رسیدن آنها به ایستگاه فضایی بین المللی به خاطر سرعت ایستگاه فضایی بین المللی مستلزم محاسبه پیوستن است. تعقیب کردن ایستگاه فضایی در مدار می تواند سه روز طول بکشد. در طول این مدت، خدمه کشتی فضایی نزدیک به 30 بار به دور زمین می گردند.

در گذشته تنها راه برای رسیدن به آرزوی دیدن دنیای خارج از جو زمین، فضانورد شدن بود. حتی اگر در ریاضی هم حسابی تلاش می‌کردید و از فضای بسته متنفر بودید، بازهم تضمینی نبود که بتوانید به فضا بروید. اما امروز، رفتن به ماه دیگر یک رویا نیست و برخی شرکت های فضایی در دنیا مدعی بردن انسان به فضا و قدم گذاشتن بر روی ماه هستند. حال باید منتظر بود و دید که آیا این رویای دست نیافتنی برای همگان تبدیل به یک واقعیت گران قیمت و هیجان انگیز تبدیل خواهد شد یا خیر؟

پایان پیام/23