اکنون این چالش مطرح است که چگونه رکود اقتصادی ناشی از همه‌گیری بر جمعیت مهاجران، به ویژه کشورهای در حال توسعه تأثیر می گذارد.

پیامدهای منفی اقتصادی همه گیری بسیار گسترده است و بهبود آن به زمان نیاز دارد. زمان دقیق غلبه بر همه‌گیری کرونا، تأثیرات آن بر اقتصاد و از دست دادن شغل نامشخص است. شرایط ایجاد شده توسط شیوع ویروس کرونا باعث تغییر در قوانین مهاجرت می شود و دولت ها ممکن است اولویت های خود را در مورد مهاجرت و پناهندگان، تحت شرایط اقتصادی فعلی اصلاح کنند.

افزایش حجم پناه‌جویی و پیچیدگی مشکلات مهاجرتی

در اواسط سال 2020 تعداد آوارگان اجباری در جهان از 80 میلیون نفر گذشته است. این افزایش تعداد مربوط به آوارگان داخلی است. به دنبال آن تقریباً 30 میلیون پناهنده که به اجبار از کشور خود خارج شدند آواره شدند و 4.2 میلیون پناهجو افزایش یافت.

حدود 85 درصد مهاجران اجباری در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​زندگی می کنند. وضعیت پناهندگان با توجه به سابقه آوارگی ، نوع ورود به کشورهای میزبان و همچنین الگوی اسکان آنها متفاوت است.

حدود 60 درصد مهاجران در مناطق شهری زندگی می‌کنند و بقیه در اقامت‌گاه‌های پناهندگی سکونت دارند. در حالی که برخی از پناهندگان به طور رسمی پذیرفته شده‌اند، بسیاری از آنها بدون مدارک و مدارک اقامتی در حالت سردرگمی زندگی می‌کنند.

همراه با محدودیت‌های سفر مانند بسته شدن مرزها ، مدیریت دقیق مبادی ورودی و لغو پروازها برای مهار ویروس در داخل و بین کشورها، اسکان بسیاری از پناهندگان نیز با موانع جدی مواجه شده است. این امر باعث می شود که پناهندگان نسبت به عواقب منفی اقتصادی ناشی از بیماری کرونا که تأثیر عمده‌ای بر جنبه‌های مختلف زندگی آن‌ها خواهد داشت، بیشتر آسیب‌پذیر شوند.

چالش‌هایی که مهاجران و پناه‌جویان تجربه می‌کنند

جابه‌جایی به مناطق حاشیه نشین به دلیل از دست دادن مسکن ناشی از افزایش هزینه‌های سکونت، بیکاری و برای بسیاری از افراد یک راهبرد معیشتی اجتناب ناپذیر برای مهاجران بدل شده است. زندگی در اردوگاه‌های پرجمعیت دارای مشکلات بسیاری است از جمله این‌که تغذیه مناسبی وجود ندارد و دسترسی به امکانات رفاهی و بهداشتی محدود است، باعث می‌شود پناهندگان نسبت به دیگر اقشار در برابر ویروس کرونا آسیب‌پذیری بیش‌تری داشته باشند.

فشارهای ناشی از رکود اقتصادی دوران کرونا بر زندگی پناهندگان ، که در حال حاضر از طبقه متوسط ​​و پایین جامعه هستند ، قابل توجه است. بیش‌تر آن‌ها در مشاغل سطح پایین و کم درآمد فعالیت می‌کنند که ماهیت پاره وقت و موقتی دارند.

این شرایط نامساعد شغلی، افرادی را که در فقر زندگی می کنند وادار می‌کند به طور مستمر در جست‌وجوی کار باشند و برای رفت و آمد روزانه به حمل و نقل عمومی تکیه کنند. چنین روندی آن‌ها را در معرض ویروس کرونا و خطرات ناشی از آن قرار می‌دهد.

بر اساس داده‌های هشت کشور میزبان مهاجران، پیش از آغاز همه‌گیری کووید19، پناهندگان 60 درصد بیش‌تر از جمعیت میزبان بودند که می‌توانستند در بخش‌های بسیار آسیب دیده مانند ساخت‌وساز، خدمات غذایی، تولید و خرده‌فروشی کار کنند.

این شیوع احتمالاً منجر به تنزل گسترده وضعیت معیشت و افزایش فقر در بین جمعیت پناهندگان خواهد شد. بیش‌تر آن‌ها بیمه بیکاری و بازنشستگی ندارند و جزو گروه های آسیب‌پذیر محسوب می شوند.

آینده پیش روی مهاجران بین‌المللی

با آغاز قرنطینه و تعطیلی بسیاری از کارخانه‌ها، دفاتر و مراکز اقتصادی به دلیل بحران کرونا، جمعیت قابل توجهی از مهاجران و پناهندگان فرصت های شغلی خود را در کنار مردم جامعه از دست داده‌اند و با مشکلات اقتصادی زیادی روبرو هستند.

در حالی که ساکنان بومی، به اقدامات حمایتی دولت مانند یارانه‌ها و بسته‌های معیشتی دسترسی دارند، پناهندگان و مهاجران از چنین كمكی محروم هستند. از آنجا که سرمایه و پس انداز پناهندگان و مهاجران محدود است ، افزایش بدهی و پس انداز فردی چالش های دیگری است که منجر به اضطراب و نگرانی روزافزون آن‌ها می شود.

مشکل عمده دیگر مهاجران، ادامه دسترسی به خدمات آموزشی است. پس از راه‌اندازی سامانه‌های آموزش آنلاین، بسیاری از خانواده‌های پناهنده، به ویژه در حومه شهرها، عمدتاً به دلیل عدم دسترسی یا ناتوانی در تهیه تلفن‌های هوشمند، پوشش ناکافی ارتباطات از امکانات آموزشی محروم هستند. بانوان نیز معمولاً به دلیل افزایش نسبی آسیب پذیری جسمی و روحی، با چالش‌ها و مشکلات جدی‌تری روبه‌رو می‌شوند.

جهت گیری آینده سیاست‌ها و برنامه ها باید شامل برنامه های کوتاه مدت ، میان مدت و بلند مدت باشد. مدل‌سازی دوران پس از کرونا، با در نظر گرفتن شرایط پناهندگان و تعداد آنها در آینده اقتصاد جهانی ، یک ضرورت برنامه‌ریزی برای هر کشوری است.

توجه ویژه به گروههای آسیب پذیر در هنگام و پس از بروز بیماری صورت می گیرد. مدیریت عادلانه منابع و توزیع خدمات هم در صورت عدم وجود واکسن و هم در مرحله عرضه ضروری است. در طولانی مدت ، باید مقاومت جوامع در نظر گرفته شود تا در شرایطی از این قبیل ، افراد و خانواده ها دارای شبکه های ایمنی اجتماعی لازم برای مقاومت در برابر سختی ها و مشکلات باشند.

حمایت از کشورهای میزبان باید در دستور کار سازمان‌ها و آژانس های بین المللی قرار گیرد تا خدمات به پناهندگانی که به طور نامتناسبی در طول شیوع کرونا و بعد از آن آسیب دیده‌اند، برسد.

منبع: onlinelibrary

گزارش از مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری

پایان پیام/24